ادعیه‌ها و اذکار بعد از نمازهای فرض:

أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ (یقولها ثَلاثًا).

از خدا آمرزش می‌طلبم (سه بار).

اللَّهُمَّ أَنْتَ السَّلامُ وَمِنْکَ السَّلامُ تَبَارَکْتَ یَا ذَا الْجَلالِ وَالإکْرَامِ ⁽³⁾.

خدایا تو سلامى و سلامتى از توست؛ بسیار با برکتى تو اى صاحب بزرگى و بخشایش.

لا إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِیکَ لَهُ، لَهُ الْمُلْکُ وَلَهُ الْحَمْدُ وَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ، لا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ إِلا بِاللَّهِ، لا إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ، وَلا نَعْبُدُ إِلاَّ إِیَّاهُ، لَهُ النِّعْمَةُ وَلَهُ الْفَضْلُ وَلَهُ الثَّنَاءُ الْحَسَنُ، لا إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ وَلَوْ کَرِهَ الکَافِرُوْنَ ⁽²⁾.

معبودی به حق نیست مگر خدای یکتا؛ یگانه است، شریکى ندارد، پادشاهى از آن اوست و ستایش از آن او. و او بر هر چیز تواناست، توانایى و قدرتى در دوری از گناه و در پایداری بر طاعت نیست، مگر با یاری خدا. معبودی به حق نیست مگر خدای یکتا؛ جز او کسى را نمى‌پرستیم و نعمت و احسان و مدح و نیکویى، از آن اوست معبودی به حق نیست مگر خدا، عبادت ما خالص برای اوست، هر چند کفار را خوش نیاید.

لا إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَرِیکَ لَهُ، لَهُ الْمُلْکُ وَلَهُ الْحَمْدُ وَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ، اللَّهُمَّ لا مَانِعَ لِمَا أَعْطَیْتَ وَلا مُعْطِیَ لِمَا مَنَعْتَ وَلا یَنْفَعُ ذَا الْجَدِّ مِنْکَ الْجَدُّ ⁽³⁾.

نیست معبودی به حق، مگر خدای یکتا. شریکى ندارد، پادشاهى از آن اوست و ستایش از آن او. و او بر هرچیز تواناست. الهى! بازدارنده‌اى نیست از آن چه خواهى عطا فرمایى و نه دهنده‌ای از آن چه خواهى منع نمایى. و توانگری سود ندهد نزد تو توانگرىاش را.

افرون بر آن چه گفته شد، دعاهاى زیر را ده بار پس از نماز صبح و مغرب، تکرار مى‌کند:

لا إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَرِیکَ لَهُ، لَهُ الْمُلْکُ وَلَهُ الْحَمْدُ، یُحْیِی وَیُمِیتُ وَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ)) بعد الفجر وکذلک بعد المغرب، عَشْرَ مَرَّاتٍ⁽⁴⁾.

نیست معبودی به حق مگر خدای یکتا، شریکى برای او نیست، پادشاهى از آن اوست و ستایش از آن او. زنده مى‌کند و مى‌میراند و او بر هر چیز قادر است.

یُسَبِّحُ اللَّهَ ثَلاثًا وَثَلاثِینَ وَیحَمَِدُ اللَّهَ ثَلاثًا وَثَلاثِینَ وَیُکَبِّرُ اللَّهَ ثَلاثًا وَثَلاثِینَ، فَتْلِکَ تِسْعٌ وَتِسْعُونَ، ثمّ یقولُ تَمَامَ الْمِائَةِ: لا إِلَهَ إِلاَّ اللَّهُ وَحْدَهُ لا شَرِیکَ لَهُ، لَهُ الْمُلْکُ وَلَهُ الْحَمْدُ وَهُوَ عَلَى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ ⁽⁵⁾.

(1) مسلم؛ المساجد؛ باب: استحباب الذکر بعد الصلاة وبیان صفته؛ حدیث (591) از ثوبان رضی الله عنه. واما چگونگى استغفار: امام الأوزاعی رحمه الله درهمان روایت چنین ذکر کرده‌اند که بگوید: (أستغفر الله، أستغفر الله).

(2) همان کتاب؛ حدیث (594) از عبدالله بن زبیر رضی الله عنه.

(3) البخاری؛ الأذان؛ باب: الذکر بعد الصلاة؛ حدیث (844) از مغیرة بن شعبة رضی الله عنه ومسلم؛ المساجد؛ باب: استحباب الذکر بعد الصلاة وبیان صفته؛ حدیث (593) هم از او.

(4) ثابت بودن آن در سنت پیامبر صلی الله علیه وسلم سماحة العلاّمة ابن باز رحمه الله در تحفة الأخیار وثابت بودن آن را پس از نماز صبح آورده است. الترمذی در الدعوات؛ باب: فی ثواب کلمة التوحید؛ حدیث (3474) از ابى‌ذر رضی الله عنه. وقال الترمذی: هذا حدیث حسن صحیح غریب . ا هـ . و اما ثابت بودن آن پس از نماز مغرب؛ همچنین در سنن الترمذی؛ الدعوات؛ باب: فی تساقط الذنوب؛ حدیث (3534) از عمارة بن شبیب السبائی رضی الله عنه. وقال أبوعیسی الترمذی: هذا حدیث حسن غریب . ا هـ .

(5) مسلم؛ المساجد؛ باب: استحباب الذکر بعد الصلاة وبیان صفته؛ حدیث (597) از ابى‌هریره رضی الله عنه.