کرامتی زیبا از امام حسین (ع)
هنگامی که امام حسین(ع) به همراه جمعیت زیادی از شهر مدینه طیبه‏ به قصد زیارت بیت الله الحرام بیرون رفت، مردی از قافله به مرضی مبتلا شد و به آن حضرت عرض کرد: خیلی به انار میل دارم.

آقا فرمودند: در این بیابان باغی است از انار و میوه‏ های دیگر، برو و هر چه می‏خواهی تناول کن در صورتی که در آن سرزمین قبل از این باغی نبود. اهل قافله رفتند و باغی را مشاهده کردند، داخل آن باغ شدند و از میوه‏ های آن باغ خوردند.

وقتی از باغ خارج شدند از نظرها ناپدید شد، در همان حال آهویی پیدا شد، حضرت به او اشاره کردند و فرمودند: او را ذبح کنید و استخوان آن را نشکنید. آن‏ها نیز حیوان را ذبح کردند و گوشت آن را خوردند و استخوان هایش را در پوستش گذاشتند.

آن گاه آن حضرت دعا کردند و آهو زنده شد، سپس به اصحاب رو کردند و فرمودند: هر کدام به خوردن شیر آهو مایل هستید از آن بنوشید. همه از آن شیر دوشیدند و خوردند و به برکت دعای حضرت همه را کفایت کرد. بعد به آهو فرمودند: بچه هایت انتظارت را می‏کشند، برو آن‏ها را شیر بده. (کبریت احمر، ص 345. )



پی نوشت: 

کرامات حسینیه و عباسیه ؛ موسی رمضانی‏پور نوبت چاپ: هفتم تاریخ چاپ: زمستان 1386 چاپ: محمد (ص) ناشر: صالحان صفحات 32 و 33

سلام بر تو که گلویت، بوسه گاه پیامبر بود.
ای خلاصه فاطمه و علی! 
بر ما بتاب که در تیرگی خاک، بی آفتاب یاد تو، پامال عبور روزهاییم و تنها عشق است که میتواند در تعریف تو، قد راست کند. 

امروز، خانه محقر علی، در آفتاب جمال تو، به مرکزیّت عالم، شناخته خواهد شد و نورِ سرگردانِ حسین که سالها پیش از خلقت آدم در افلاک غوطه میخورد، در قاب جسم خویش، حلول خواهد کرد.

بیا ای همبازی جبرئیل و پیامبر، که عشق تو، هول قیامت و سکرات مرگ را بر ما آسان میکند.

از ازل تا به ابد خلق خدا می دانند

ما همه بنده و این قوم خداوندانند

در پناهش همه هستند مهیمن ها هم 

متوسل به نگاهش شده ضامن ها هم

نه فقط عالم ربانی، کاهن ها هم

وقت آن است که گویند موذن ها هم

وقت شرعی اذان بر سر گلدسته ماه

اشهد انّ حسین بن علی ثارالله